ایران و جهان

ساشا در دمشق

مجله مهر – فاطمه باقری حالا دیگر همه می دانند «فاطمیون» نام لشکر رزمنده‌های افغانستانی مدافع حرم حضرت زینب(س) است. لشکری که می گویند عدد شهدا و جانبازانش بیشتر از همه ملیت های حاضر در صحنه نبرد سوریه بوده و چه کسی است که نداند پشت هر عدد دنیایی از رشادت و مردانگی ایستاده است؟ پای حرف های جانبازان این لشکر که بنشینی روایت های تلخ و شیرین زیادی برای گفتن دارند: از درد زخم های “جانبازی” که هنوز تازه و نفس‌گیر است تا شیرینی خاطره زیارت حرم بی بی زینب(س) ؛ از شوق ارادتی عجیب به پرچم زردنگ فاطمیون تا قصه دست های خالی شیعیان سربلند افغانستان پیش قوای مجهز تکفیری ؛ از غربت مدافع حرم بودن در سرزمین مادری یا از غم شهادت هموطنان بی گناه زیر باران انتحاری های طالبان و داعش؛ از همان رنجی که این سالها کمر افغانستان را خمیده‌تر کرده است.

در این گزارش مجله مهر پای حرف های یکی از این جانبازان جوان نشسته‌ایم؛ و از مادری سراغ گرفته ایم که یک سالی می شود پرستار یک رزمنده مدافع حرم بانوی پرستار کربلاست. 

خانه «ساشا ذوالفقاری» جانباز افغانستانی مدافع حرم، جایی در منطقه قزل حصار استان البرز است. در را برادر نوجوانش برایمان باز می‌کند. پله ها را بالا می رویم، ساشا که یک شال مشکی روی پاهایش کشیده گوشه اتاق نشسته و با خوشرویی تعارف می کند بنشینیم. مادر ساشا صبور و ساکت به حرف هایمان گوش می دهد و خواهرزاده‌اش بلند بلند شعر می خواند.

«من ساشا ذوالفقاری متولد ۱۳۷۳ هستم، سنم می شود ۲۴سال. در حد ابتدایی درس خوانده ام. متولد افغانستانم و هجده سال است که آمده ایم ایران. یک برادر دارم و یک خواهر. پدرم را در جنگ های داخلی افغانستان از دست داده ام. بیشتر اقوام ما هنوز در کابل زندگی می کنند. اصالتا اهل بامیان هستیم، ولی من در ولایت غور به دنیا آمدم. اسم آن را شنیده اید؟» سرتکان می دهم. یاد شعری می‌افتم که میثم مطیعی آن را برای لشکر فاطمیون خوانده بود: «از سمنگان و غور، از بلخ و بامیان/ با پرچم علی(ع)، می آیند عاشقان» می گوید ولایت بامیان مرکز زندگی شیعیان افغانستان است و شیعه های سرسختی هم دارد. هم ولایتی هایش هم در ارتش افغانستان و هم در سوریه و بین مدافعان حرم حضور جدی دارند«من فرزند بزرگ خانواده بودم و باید کار می کردم. تحصیلاتم را هم به همین خاطر ادامه ندادم. از سن پایین کار کرده ام. تا قبل از رفتن به سوریه خیاط بودم و خودم تولیدی داشتم.» 

لازم نبود به خاطر پول، دو کشور آن طرف تر بروم

اولین بار فکر رفتن به سوریه از دیدن یک کلیپ شروع می شود. وقتی ساشا همراه چندنفر از شاگردهایش در تولیدی نشسته اند و کلیپی در آپارات می بیند که برای اوایل حضور داعش در عراق و سوریه است:« توی ویدیو یک خانواده را به طرز فجیعی قتل‌عام کردند، مخصوصا بچه های کوچک همسن و سال خواهرزاده ام را… اولین جرقه آنجا خورد. دیدم چطور من اینجا راحت زندگی می کنم؟ حالا که شرایطش را دارم باید بروم دفاع کنم. فقط هم حرف هم‌مذهب بودن نیست، حرف انسانیت است. بعد هم که شنیدیم قبر حضرت زینب(س)را تهدید کرده اند، دیگر نتوانستم بمانم. بحث دیگر زیارت حضرت زینب(س) بود. من اصلا در خواب هم نمی‌دیدم بتوانم قبر ایشان و حضرت رقیه را زیارت کنم.» شایعه انگیزه مادی مهاجرین مدافع حرم این سالها آنقدر مطرح شده که خودش بی‌مقدمه از آن صحبت کند:«خیلی ها حرف پول را وسط می کشند. من نمی توانم جای بقیه همشهری هایم از انگیزه رفتن صحبت کنم ولی خود من آن زمان کار و کاسبی داشتم و پولش کفاف زندگی ما را می‌داد. لازم نبود دو تا کشور بروم آن طرف تر به خاطر پول! من واقعا دور و بر خودم کسی را اینطوری ندیده ام. ولی یک چیزی را به جرات می‌گویم. اگر کسی به خاطر پول برود و فقط  یک ساعت در منطقه باشد، دیگر هیچ وقت به پول فکر نمی کند. آنجاست که دین و ایمان، و ارادت به  حضرت زینب به کمک آدم می آید. وگرنه پول نمی تواند رزمنده ای را در منطقه نگهدارد.» می گوید فاطمیون بیست هزار نیرو در منطقه دارند، حتی بیشتر از حزب الله لبنان. از نظر غذا و لباس مناسب گاهی رزمنده ها در محدودیت و مضیقه هستند. سرما و گرما هم که به جای خود؛ هرجور فکر کنی جز با عقیده نمی شود آنجا دوام آورد.

البته اسم من سهراب است!

من ماه محرم دوسال پیش ثبت نام کردم و رفتم پادگانی در یزد. بلخره من پسر بزرگ خانواده بودم و آن زمان وقت خوبی برای رفتن نبود. مادرم می گفت حالا نه، بعدتر برو. آن وقت ها بحث دفاع از حرم در منطقه ما خیلی جا نیفتاده بود. با مادرم صحبت کردم. گفتم جواب حضرت زینب را چه بدهیم؟ وقتی بگوید شما با چشم و گوشتان درک کردید که اینها قبر من را تهدید کرده اند چرا کاری نکردید؟ مگر شما شیعه حضرت علی نیستید؟ البته مادرم اینها را می دانست ولی هیچ مادری دلش نمی خواهد فرزندش را بفرستد.»

می پرسم چرا مادر به اسم دیگری شما را صدا می زنند؟« اسم اصلی من در پاسپورت سهراب عظیمی است. ولی به خاطر اینکه مادرم نتواند بیاید پادگان پیدایم کند با دوستان مشورت کردم و اسمم را گذاشتم ساشا ذوالفقاری! همین اسم وارد پرونده‌ام شد. خیلی ها همین کار را کردند و چون اسم اشتباه گفته بودند خانواده نمی توانست پیدایشان کند.»

نمی شود که نترسید

اولین بار روبروشدن با پیکر شهدا یا مجروحین حسابی توی دل آدم را خالی می‌کند. اینطور نیست؟«نه من تا لحظه اسیری را هم پیش بینی کرده بودم. نمی شود که نترسید! ولی وقتی دست آدم به ضریح حرم حضرت زینب می رسد ترسش تمام می شود. این را می توانید از همه بچه ها بپرسید. اول که رفتیم مزار حضرت رقیه و بعد حرم حضرت زینب. همین که وارد شام شدم خودبخود اشک از چشم هایم جاری شد. مخصوصا اینکه از جلوی کاخ یزید عبور کنی… ما ماه محرم رفته بودیم زیارت و مردم آنجا خیلی رعایت ایام را نمی کردند. این واقعا دلگیر است و مدام فکر می کنی که خاندان امام حسین(ع) اینجا چه رنجی کشیده اند؟ این موضوعات برای یک شیعه انگیزه مقاومت ایجاد می کند.  من اصلا باورم نمی شد دستم به ضریح حضرت رقیه رسیده است. ضریح را چسبیده بودم و رها نمی‌کردم. دوستانم نگاهم می کردند و می گفتند بس است برای بقیه هم بگذار! تا قبل از آن کربلا هم نرفته بودم.»

شاهکار فاطمیون در شبکه خبر

ساشا با غرور از خاطره های جبهه مقاومت در خط مقدم تعریف می کند. از اینکه شبکه خبر ایران یکی از شاهکارهای لشکر فاطمیون در زمینگیر کردن داعش را نشان داده و اتفاقا مادرش هم آن را دیده است. می گوید و می گوید تا می رسیم به لحظه جانبازی:« روز اربعین بود. من سردسته یک گروه ۱۵نفره بودم. قرار نبود دسته ما خط برود. ساعت۸صبح روز اربعین بود. نگاه کردم دیدم فرمانده ما و چند نفر از بچه ها می روند که برای جابجایی نیروها خط درگیری را بررسی کنند. من هم سلاحم را برداشتم و رفتم نشستم پشت ماشین. دو کیلومتر مانده بود به خط اصلی برسیم. داعشی ها که شلیک می کردند تیرها می آمد وسط جاده. ما پیاده شدیم و از طریق خانه ها جلو رفتیم. دوکیلومتر را پیاده رفتیم و به خط درگیری و بچه ها رسیدیم . ۳۰۰متر عقب تر هم داعشی ها بودند.  فرمانده گفت ۲۰۰-۳۰۰کیلومتر باید برویم جلوتر تا اطلاعات بهتری به دست بیاوریم. من هم همراه شدم و ما پنج نفر راه افتادیم. در مسیر، توی خانه ای گیر کردیم. اینجا خانه داعشی ها بود که قبل از تخلیه تله های انفجاری در آن می گذاشتند.  باید دری را باز می کردم. اتفاقا احتمال می دادم که پشت در تله انفجاری باشد. در را باز کردم منفجر نشد. تله را سمت راست در گذاشته بودند و رویش آشغال و پنبه و … گذاشته بودند تا مخفی بماند. اسلحه ام را آماده کردم و همان وقت خشاب‌گذاری پایم را گوشه در گذاشتم که تله منفجر شد. همانجا افتادم. حاج آقا تقی پور- رزمنده  ایرانی لشکر فاطمیون -پشت من بود. ترکش های تله به او هم رسید و همانجا شهید شد. خیلی انسان شریفی بود. بچه ها پایم را بستند و روی دوش بردند عقب. من همانجا اشهدم را خواندم. چندبار یا  زهرا گفتم و از حال رفتم.»

حواسم به پاهایم نبود

سهراب خبر جانبازی اش را نه از هم رزم ها و پرستارها، که خودش می فهمد:« مرا بردند بیمارستان دیرالزور. دوازده روز را هم در بیمارستان دمشق بستری بودم.  اول چیزی نمی فهمیدم. پرده گوشم با انفجار پاره شده بود و دست راستم هم ترکش خورده بود. حواسم به پاهایم نبود. فقط می دانستم برای پایم اتفاقی افتاده. وقتی منتقل شدم به بخش شب بود. حوالی چهار صبح که کمی حالم سرجایش بود، پتو را کشیدم. همانجا دیدم پاهایم نیست! فقط اشک شوق می ریختم.» اصرار می کنم که مگر می شود شوکه نشد و به هم نریخت؟ برای جواب اصلا مکث نمی کند:«ناراحت نشدم. همانجا یاد حضرت ابالفضل افتادم و این باعث شد کلا آرام شوم.» می پرسم اصلا به آینده فکر نکردید؟« نه اتفاق به هرحال می افتد. قرار نیست پا نباشد آدم از زندگی بیفتد! خدا شاهد است اصلا ناراحت نیستم و نخواهم بود. چون هدف و دلیل داشتم و خوشحالم که برای دینم یک کاری کرده ام. دلخوشی ام همین است.»

می توانیم کشور خودمان را هم نجات بدهیم

گوشه اتاق یک پرچم کوچک فاطمیون را گذاشته اند:«از همان روزی که مجروح شدم گفتم برای من یک پرچم فاطمیون بیاورید که بتوانم توی اتاقم بگذارم. هیچ مسئول فرهنگی نیاورد! تا اینکه یکی از دوستانم به دیدنم آمد و خانمش یادش بود که پرچم بیاورد. خیلی دوستش دارم. این پرچم را خود شهید ابوحامد( فرمانده کل لشکر فاطمیون) طراحی کرده است.» سهراب می گوید در دوره دومی که سوریه بود با نیروهای روسیه همراه شدند. آن ها پرچم‌های فاطمیون را روی ماشین ها و تانک هایشان می زدند. چون فکر می کردند این پرچم به فاطمیون قدرت می دهد و چون داعش واقعا از این پرچم می‌ترسد. حتی بازوبندهای «لبیک یا زینب» را روی بازوی خودشان می بستند! «دوست دیگری می‌گفت ما مسیری را می رفتیم که  چون شن بود جای لاستیک ماشین از بین می رفت و نزدیک بود راه برگشت را گم کنیم. پس هر چند کیلومتر یک پرچم فاطمیون زده بودیم. رفتیم عملیات را اجرا کردیم و برگشتیم. دیدیم از شانس بد ما روس ها از آن مسیر گذشته اند و پرچم های ما را یکی یکی روی تانک هایشان زده اند!» می پرسم این همه شجاعت و قدرت عجیب از کجا می آید؟ می گوید اول از همه ایمان کامل به خدا و دین خداست. و دیگر اینکه مردم ما جنگ و سختی هایش را دیده اند و غریبه نیستند.

سهراب مثل خیلی از همشهری های خودش در کنار سوریه، دل نگران افغانستان هم هست:«دوست دارم مسئولین را ببینم و بپرسم چرا از این تجربه ها برای نجات کشور خودمان استفاده نمی‌کنیم؟ ۱۲۰۰۰داعش و درکنارش طالبان هر روز مردم ما را تهدید می کنند یا با انتحاری به شهادت می رسانند. کاش کسی از مسئولین باشد که حرف ما را بشنود و برای کشورمان به ما کمک کند. ما تجربه خوبی از نبرد در سوریه  داریم. این جنگ شاید از ابعاد سیاسی ضررهایی داشت اما از بُعد نظامی ما تجربه های زیادی به دست آوردیم. مورد دیگر اتحاد بین ما بود. بیست هزار نیروی افغان را دیدیم که زیر دست یک فرمانده می جنگند و همین اتحاد باعث می شود بتوانند یک کشور را هم نجات بدهند. در حالیکه در افغانستان قوم گرایی و پراکندگی خیلی به ما ضربه زده.» می گوید خودش توقعی ندارد ولی نباید بگذارند بچه های فاطمیون فکر کنند حالا که جانباز شده‌اند دیگر احترامی ندارند. این رسیدگی نکردن بچه ها را می رنجاند و دلخور می کند:«با جدیت می گویم اگر فاطمیون نبودند در سوریه یا جنگ ده سال دیگر ادامه داشت یا به همین راحتی تمام نمی شد. حزب الله لبنان به قول معروف یل مقاومت است. اما من می‌گویم فاطمیون روی دست حزب الله هم زد. حزب الله سالهاست درگیر جنگ است و آموزش می بیند، اما فاطمیون با تمرینات ۱۵-۲۰ روزه و با امکانات کمتر تا مدت ها از آنها جلوتر بود.»

آرزویم دیدن سردار سلیمانی است

سهراب در این یکسال خانه نشین بوده است. می گوید اگر امکانش باشد می خواهد علوم سیاسی بخواند:« جز درس، ورزش را جدی دنبال می کنم. چون تحرکی هم نداریم ورزش برای ما لازم است. خیلی مشتاقم در کلاس های آموزشی شرکت کنم. ورزشی، نظامی، فرهنگی و …هرچند تاحالا شرایطش نبوده» چشمم به میله بارفیکس می‌افتد که وسط چارچوب در یکی از اتاق ها نصب شده، طوری که قد این روزهای سهراب به آن برسد:« من ساعت ۱۱:۳۰ ظهر اربعین پارسال مجروح شدم. پای راستم از روی زانو و پای چپ از زیر زانو قطع شد. پرده گوش راستم بخاطر موج انفجار پاره شده. هرچند مجروحیت برای همه هست. فرض کنید هشتاد نفر در یک خاکریز هستند و همه جور سلاح سنگین هم آنجا شلیک می شود. پنج بار که شلیک کنند گوشها کیپ می شود، دیگر هیچ صدایی نمی شنوی و تا چندساعت به حالت عادی برنمی گردی. واقعا شرایط سختی است.»

سهراب می‌گوید بعضی جانبازان فاطمیون حتی از داشتن پرستار و مراقبین دلسوز محروم هستند:«من مشکلات خودم را کاری ندارم. دوستانی دارم که مثل خودم قطع عضو شده اند اما خانواده هایشان اینجا نیست از آنها پرستاری کند. خودشان هم اگر بروند افغانستان، دولت آنجا به خاطر دفاع از حرم با آنها برخورد شدیدی می کند. دوست دارم مشکلات آنها را به گوش مسئولین برسانم . تقریبا چهارماه در نقاهتگاه بوده ام تا طول درمانم تمام شود. نقاهتگاهی که ویژه جانبازان فاطمیون بود. رسیدگی در نقاهتگاه از نظر نظافت و کار درمانی واقعا خوب نیست. جانباز نیاز به جایی دارد که فضای سبز حداقلی داشته باشد تا روحیه بهتری پیدا کند، ورزش کند و زودتر سرپا شود. اما سالن ورزشی هم در کار نیست.  برخوردهای کادر درمانی و رابطین هم باید بهتر باشد و خلاصه این حق بچه های جانباز نیست. اکثر رزمنده های فاطمیون، شاید هشتاد درصد زیر ۲۴ سال هستند و مجردند. هزینه های درمان آنها با سازمان فاطمیون است، اما حقوقی که می گیرند کفاف زندگی شان را نمی دهد.  جایی نداریم که این ها ادامه فعالیت بدهند. خب این ها از کار افتاده اند و نمی توانند بروند سر ساختمان یا در کارخانه ای باشند که کار سنگینی دارد. باید شغلی برای آنها ایجاد شود.» با همه این حرف ها سهراب روحیه خوبی دارد: «من در بیمارستان بقیه الله بودم. چند نفر از بچه های سپاه از مشهد همراه دوستان ما آمده بودند من را ببینند. گفتم حاج آقا من شما را نمی شناسم. گفتند ما که تو را می شناسیم. تو بین بچه ها معروفی به پدر روحیه فاطمیون!» حرف از حاج قاسم سلیمانی که می شود برق خوشحالی می دود توی چشم هایش:« خیلی از ایرانی ها خودشان را بین تیپ فاطمیون جا زده بودند تا بتوانند بروند منطقه. مثل شهید مصطفی صدرزاده یا مثل هم رزم من شهید حاج آقا تقی پور که اهل مشهد بود. خود سردار سلیمانی درباره شهید صدرزاده گفته بود زرنگ به این می‌گویند!» می گوید ارادت خاصی به سردار سلیمانی دارد و خیلی دوست دارد او را ببیند:« خیلی پیگیر این موضوع هستم ولی کسی راهنمایی ام نکرده که چطور می‌توانم با  با ایشون ملاقات کنم.»

سردار قاسم سلیمانی در کنار شهید مصطفی صدرزاده و شهید مهدی صابری
سردار قاسم سلیمانی در کنار شهید مصطفی صدرزاده(شهید ایرانی لشکر فاطمیون) و شهید مهدی صابری(از لشکر فاطمیون)

از بی بی زینب(س) می خواهم هیچوقت خسته نشوم

مادر ساشا خیلی موافق صحبت کردن نیست. اما از جایی به بعد با خاطره های پسرش همراه می شود و شمرده وبا لهجه افغانستانی از بی تابی های سهراب برای رفتن می‌گوید:«اینطور نبود که همه جز من موافق رفتن پسرم باشند؛ مخالفت ها هم زیاد بود. یکی از اقوام نزدیک من حتی دفاع در در سوریه را جهاد و کشته شدن در آنجا را شهادت نمی‌دانست! دل خودم هم راضی نمی شد. اما آنقدر بیتابی کرد تا اجازه‌ام را گرفت برود پادگانی در یزد آموزش ببیند. فکر می کردم دوام نمی آورد و بر می گردد. اما برنگشت. با پسر کوچکترم محمد و عموی بچه ها رفتیم یزد دنبالش. وقتی فهمید آمده ایم آنجا خیلی ناراحت شد. شب ۲۱رمضان با دخترم رفتیم جمکران. هرسال می رویم. نماز را که خواندم یاد سهراب افتادم که گفته بود مامان دعا کن خدا من را به آرزوهایم برساند. من به سوریه فکر کردم. از امام مهدی(عج) خواستم پسرم را به همه آرزوهایش برساند اما پایش را به سوریه باز نکند. ولی همان شب بیست و سوم تماس گرفت و بعد گوشی اش خاموش بود. حدس زدیم رفته باشد. رفتیم یزد ولی اسم و فامیلش را اشتباه گفته بود تا پیدایش نکنیم! بعد هم که مدارک را بیشتر بررسی کردند، گفتند اعزام شده است.

بیست روز یا یک ماه  بعد از سوریه زنگ زد که مامان من حالم خوب است، نگران نباش. از آن به بعد هر وقت می توانست زنگ می زد. زمانی هم جنگ خیلی شدید شد. شبکه خبر سوریه را نشان می‌داد که  ماشین های داعش آمده بودند پشت خاکریزها. یک حسی به من می گفت پسرم همینجاست! هرچند توی فیلم او را ندیدم. شب که زنگ زد گفت مامان حال ما خوب است. برایش خبر تلویزیون را تعریف کردم، خندید و گفت ما هم آنجا بودیم. سری اول سه ماه در سوریه بود. اول محرم راضی اش کرده بودم که دیگر نرو. اما می گفت نگران نباش. ما الان ۱۵ایرانی و ۱۵افغانستانی هستیم  که کارهای پشت دوربین را انجام می دهیم. این ها را می گفت برای این که من نترسم.

پارسال بیست روز مانده بود دوماهش تمام شود؛ روز اربعین نذری داشتم. فردایش صبح زود دخترم آمد. گفتم چه خبر شده؟ گفت چیزی را جا گذاشتم آمده ام دنبال آن. از چشم هایش معلوم بود گریه کرده است. گفتم سهراب زنگ زده؟ گفت مامان، سهراب ساعت ۴صبح به من زنگ زد و گفت زخمی شده. دیگر از خود بیخود شدم و حرف هایش را نشنیدم.  اصلا امید نداشتم که زنده باشد. تا چند روز اسمش بین مجروحین پروازهای سوریه نبود. یک ختم قرآن گرفتم. نمی توانستم خانه بنشینم. روز پنجم رفتم زیارت امام‌زاده بی بی سکینه(س). همان روز از تماس یکی از دوستانش فهمیدیم که گوشی اش روشن است. جواب که داد، سریع گوشی را گرفتم . گفت مامان پا و کمرم زخمی شده است. وقتی بیایم بیشتر صحبت می کنیم. از صدایش می‌فهمیدم که حالش خوب نیست. آن روز از دخترم شنیدم سهراب پاهایش را از دست داده. باور نمی کردم. گفتم شاید اشتباه شنیده است. دیگر نتوانستیم با خودش صحبت کنیم. دو شب بعد خواب دیدم آدم قدبلند و خیلی خوش قیافه ای لباس سفید پوشیده و یک پایش از دیگری کوتاهتر است. دیگر باور کردم سهراب پایش را از دست داده است. تا اینکه خبر دادند او را آورده اند بیمارستان بقیه الله. اتاق پر از مجروحین مجرد افغانستانی بود. وقتی رسیدیم آنجا اصلا گریه نکردم. قبل از اینکه برویم به دخترم گفته بودم دیگر امید زندگی ندارم. دخترم می گفت مامان این اتفاق برای سهراب افتاده… دیگر الان باید خودت را جمع و جور کنی که بتوانی سهراب را جمع کنی. اما به بیمارستان که رسیدم، بین آن همه مجروح خدا را شکر کردم. چون روحیه سهراب خیلی بالا بود. من هم شکایتی نداشتم و به خاطر همین روحیه اش کمتر اذیت شدم. اول یک ماه بیمارستان بود و شکر خدا جز یک عمل جراحی که خیلی اذیت کرد، زخم هایش زودتر از همه خوب شد. تقریبا سه تا چهارماه در بیمارستان و نقاهتگاه بود. تاحالا هم پرستاری از بیرون برای ما نیامده است. زحمت همه جابجایی های او با برادر کوچکترش بوده.  تا الان که توانسته ام پرستارش باشم و از خدا و بی بی زینب(س) می خواهم که هیچوقت خسته نشوم. تنها آرزویم این است که خدا و بی بی زینب کمک کنند سهراب بتواند راه برود. آرزوی هر مادری را خودتان می دانید که چیست.


منبع: مهر

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا